Kacper Chorążka dołączył do Zagłębia latem 2019 roku i rozegrał w naszych barwach 14 spotkań, w których zachował 2 czyste konta. Korzystając z okazji, porozmawialiśmy z Kacprem na temat jego pobytu w Sosnowcu oraz o jego nowym klubie i lidze, która w Polsce nie cieszy się zbyt dużą popularnością. 

Dołączyłeś do Zagłębia już podczas trwania sezonu, wydawało się, na pozycję trzeciego bramkarza, a odszedłeś, będąc pierwszym wyborem trenera Moskala. Jak podsumujesz ten okres spędzony w Sosnowcu?

Przychodziłem do Zagłębia z konkretnym celem - złapać jak najwięcej minut. Nikt mi niczego za darmo nie dawał, więc też na pierwszą szansę musiałem długo czekać. W rundzie jesiennej, gdy była okazja na debiut w meczu Pucharu Polski z ŁKS-em, doznałem urazu na treningu, który wykluczył mnie praktycznie do końca roku. Potem w zimowym okresie przygotowawczym czułem się bardzo dobrze i potwierdzałem to też swoją dyspozycją w sparingach. Czułem sportową złość, gdy trener Dariusz Dudek postawił na Krystiana [Stępniowskiego przyp.red.], jednak nie miałem do nikogo pretensji. Po prostu czułem, że jestem już w pełni gotowy do gry na poziomie 1. ligi.

Cierpliwość się opłacała, dostałeś swoją szansę...

Chwilę po wznowieniu rozgrywek i przy okazji urazu Krystiana wskoczyłem do bramki na pięć meczów i też przez uraz po zderzeniu z obrońcą musiałem przedwcześnie zakończyć sezon. Można więc powiedzieć, że historia zatoczyła koło, bo wskoczyłem do grania przez kontuzję i z tego samego powodu wypadłem. Cieszę się, że udało mi się zaistnieć na szczeblu centralnym, ale czuję też niedosyt, bo te urazy uniemożliwiające grę pojawiły się w najmniej odpowiednich momentach i pewnie, gdyby nie one, to tych spotkań po pierwszym sezonie miałbym więcej na swoim koncie.

Rozpocząłeś razem z Zagłębiem przygotowania do rundy wiosennej. Jesień odchodzi w niepamięć?

Celem zimowych przygotowań było i pewnie jest nadal to, aby jak najlepiej zapoznać się z filozofią gry trenera Moskala i potem przełożyć to na sparingi, których w planach jest naprawdę dużo. Nie ma co ukrywać, że jesienią nie graliśmy stylem, który by odpowiadał Trenerowi, ale nie było też zbyt dużo czasu, żeby zmieniać coś w naszej grze w trakcie trwania rundy. Mieliśmy mecze praktycznie co trzy dni, więc okazji do treningu było jak na lekarstwo, biorąc pod uwagę dalekie wyjazdy do Gdyni, Łęcznej czy też Radomia.

Nadchodząca runda będzie lepsza?

Jeśli chodzi o wiosnę Zagłębia, to patrzę na nią z optymizmem. Ciesze się, że drużyna wygrywa w sparingach. Ktoś powie, że najważniejsza jest liga i trudno się z tym nie zgodzić, ale ustaliliśmy przed pierwszym meczem towarzyskim z Wisłą, że każdy sparing gramy ze stuprocentowym zaangażowaniem, traktując go jako mecz ligowy, żeby na nowo „nauczyć się” regularnego wygrywania.

Jednak Ty już nie będziesz kontynuował tej „nauki”, niespodziewanie zdecydowałeś się na transfer do Omonii Nikozja...

Nie powiem, że przed tym transferem byłem pewny tego, co zastanę na miejscu. Decyzję o przenosinach musiałem podjąć w ciągu kilku godzin z powodu zamykającego się okienka transferowego na Cyprze. Jednak po tygodniu mogę w pełni świadomie powiedzieć, że będzie to ogromny krok w mojej karierze.

Jakie masz oczekiwania po tym transferze? Konkurencja na bramce wydaje się bardzo duża.

Plan klubu na mnie jest taki, żebym przez pierwsze pół roku poznał ligę i zawodników oraz żebym nauczył się jak najwięcej aspektów rzemiosła bramkarskiego. Mam od kogo, bo na ten moment podstawowym bramkarzem jest Brazylijczyk Fabiano, który w przeszłości grał dla FC Porto czy Fenerbahçe, a dwóch pozostałych bramkarzy, z którymi rywalizuję o miejsce na ławce to reprezentanci Cypru. Znam jednak swoje możliwości i wiem, że stać mnie na wiele, wliczając w to walkę o bycie numerem jeden w bramce Omonii. Miejmy nadzieję już od następnego sezonu.

Według doniesień cypryjskich mediów Fabiano jest na celowniku Olympiakosu Pireus, ma także oferty z Bundesligi. Możesz nam coś zdradzić na ten temat?

To, że pojawiają się oferty z takich klubów świadczy tylko o poziomie, który pokazuje w tym sezonie. Natomiast ja się skupiam na swojej postawie i na tym co mogę zaproponować zespołowi. Jeśli sztab uzna, że zasługuję na grę, to tę szansę dostanę.

Zabierasz ze sobą bluzę z numerem jeden, którą dostałeś w Zagłębiu wraz z nowym kontraktem?

Jeżeli o to chodzi, to niestety musiałem obejść się smakiem, ponieważ jedynka jest już zajęta. Wróciłem, więc do dobrze mi znanego numeru 74, który ma dla mnie specjalne znaczenie.

(Home - Omonoia FC)

Mógłbyś nieco opowiedzieć o drużynie, jaką dysponuje Omonia? W Polsce ten klub jest znany głównie przez pryzmat walki z Legią w eliminacjach do Ligi Mistrzów...

Poziom piłkarski każdego z zawodników jest na zupełnie innym poziomie niż to, co znamy w Polsce. Nie ma tutaj nikogo kogo nazwałbym typowym przecinakiem albo człowiekiem od czarnej roboty. Każdy jest w stanie zrobić różnicę na boisku. Jeśli do tego dodać doświadczenie, trofea i liczbę występów na najwyższych poziomach niektórych rozgrywkowych to to wszystko robi ogromne wrażenie. Dla przykładu: kapitan Jordi Gómez - ponad 130 meczów w Premier League, w dodatku wybrany do top 20 najlepszych Hiszpanów w historii PL. Kolejny, Tomáš Hubočan, z tego, co wiem, zdobył z Zenitem Puchar UEFA, a następnie Superpuchar Europy po wygranej z Manchesterem United. Grał też ze swoją reprezentacją na Mistrzostwach Europy. Natomiast Éric Bauthéac ma ponad 170 meczów Ligue 1. Nie sposób przejść obok tego obojętnie. Też sam styl gry preferowany przez Trenera Henninga Berga polegający na dominowaniu przeciwnika i na kontroli boiskowych wydarzeń bardzo mi się podoba. Cypryjska ekstraklasa sklasyfikowana jest na 15. miejscu w rankingu lig europejskich, podczas gdy nasza polska znajduje się na 30. W Polsce nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, jak silną ligę mają Cypryjczycy. Początkowo też o tym nie wiedziałem, ale szybko zauważyłem te różnice, które wpływają na takie, a nie inne miejsce w rankingu.