Facebook youtube rss Hokej Koszykówka
Nie masz konta? zarejestruj sie!    Przypomnij hasło
Informacje o klubie
Nasze sławy red., 2011-03-03, 14:54


Aleksander Rene
W galerii sław sosnowieckiego piłkarstwa postać Aleksandra Rene powinna zajmować niewątpliwie poczesne miejsce. Niełatwo jednak ogarnąć całokształt jego zasług dla rozwoju kultury fizycznej w stolicy Zagłębia Dąbrowskiego i okolic. Urodził się 31 października 1887 roku w Milowicach. Pracował w milowickim zakładzie metalurgicznym. Należał do animatorów nielegalnego ruchu sportowego na terenie tej ówcześnie podsosnowieckiej miejscowości przed I wojną światową. Według niepewnych przekazów, za swą sprzeczną z ówcześnie obowiązującym prawem działalność został aresztowany i wywieziony do Łodzi. Wyszedł z więzienia, gdy jego przyjaciele zebrali i przekazali odpowiednim czynnikom „kaucję" w wysokości 2000 rubli. Nie zrażony represjami, kontynuował on swoją misje popularyzatorską. Zadbał jednak o nadanie jej legalnego charakteru. Przez kilkanaście lat Aleksander Rene był piłkarzem i działaczem kolejno powstających stowarzyszeń kultury fizycznej: Klubu Sportowego Milowice, sosnowieckiego „Unionu" oraz Towarzystwa (Klubu) Sportowego Sosnowiec. Pod koniec lat trzydziestych ubiegłego wieku wszedł w skład zarządu sosnowieckiej „Polonii". Działa także na rzecz upowszechniania turystyki i krajoznawstwa. Aleksander Rene zmarł 8 listopada 1961 roku w Paczkowie koło Nysy.

Witold Majewski
Witold MajewskiPiłkarska przygoda urodzonego 4 września 1930 r. w Sosnowcu Majewskiego rozpoczęła się w ponurych czasach okupacji hitlerowskiej. Oddawał się on tej zakazanej rozrywce wraz ze swymi rówieśnikami: Powązką, Krajewskim, Masłoniem czy Musiałem. Natychmiast po wyzwoleniu zgłosił swój akces do nowopowstałego Robotniczego Klubu Sportowego. Barwom tego funkcjonującego później pod różnymi nazwami stowarzyszenia sportowego miał być wierny przez ponad 20 lat. Na jego talencie poznano się dość wcześnie. Już bowiem pod koniec lat 40-tych trafił do narodowej reprezentacji juniorów. Apogeum jego formy przypadło jednak na przełom szóstej i siódmej dekady ubiegłego wieku. Majewski był wówczas „reżyserem" gry sosnowieckiej jedenastki. Należał do najlepszych piłkarzy Polski Ludowej. Siedmiokrotnie w latach 1958-1962 uczestniczył w oficjalnych meczach międzypaństwowych. W sezonach 1962/63, 1963/64, 1964/65 zajmował trzecie miejsce w klasyfikacji „Złote Buty" prowadzonej przez redakcję dziennika „Sport" w celu wyłonienia najlepszego zawodnika ligi. Witold Majewski był trzykrotnym srebrnym (1955, 1964, 1967) i trzykrotnym brązowym (1962, 1963, 1965) medalistą mistrzostw polski w piłce nożnej. Wraz z partnerami z zespołu GKS „Zagłębie" sięgnął dwukrotnie po Puchar Polski (1962, 1963). w barwach „Zagłębia" Witold Majewski wystąpił w 209 spotkaniach pierwszoligowych. W sezonie 1966/ 67, w którym „Zagłębie" zdobyło wicemistrzostwo Polski, przez pół roku był trenerem pierwszego zespołu. Zwieńczeniem jego kariery piłkarskiej był wyjazd, pod koniec 1967 r. do Stanów Zjednoczonych i gra w polonijnym klubie „Orły" Chicago. Do kraju powrócił w roku 1969 podejmując się szkolenia piłkarzy „Górnika" Zagórze. Pracował również w szpitalu jako rehabilitant. W latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku zawiadywał sekcją piłkarską „Zagłębia" Sosnowiec. Witold „Giga" Majewski zmarł 4 października 2005 r. Pochowany jest na pogońskim cmentarzu parafialnym w rodzinnym Sosnowcu.

Czesław Uznański
Czesław UznańskiTen urodzony 7 grudnia 1930 roku napastnik był – obok Aleksandra Dziurowicza, Mariana Masłonia i Witolda Majewskiego – jedną z największych indywidualności sosnowieckiego piłkarstwa lat 50-tych minionego wieku. Swą przygodę z piłkarstwem Uznański rozpoczął w klubie „Czarni". Szybko jednak trafił do zespołu z Alei Mireckiego. Jak o gracz „Stali" świętował w 1949 roku awans do II ligi. Dwa lata później przeszedł do OWKS Kraków w celu odbycia zasadniczej służby wojskowej. Tam odniósł pierwsze znaczące sukcesy. W 1952 roku wraz z partnerami triumfował w rozgrywkach Pucharu Zlotu Związku Młodzieży Polskiej. W rok później przyczynił się natomiast do zdobycia przez krakowski klub tytuł wicemistrza Polski. Powróciwszy do Sosnowca, Uznański poprowadził w 1954 roku „Stal" do mistrzostwa II ligi. 20 marca 1955 roku w meczu z „Górnikiem" Radlin strzelił pierwszego gola w historii występów sosnowieckiej drużyny w rozgrywkach ekstraklasy. Sezon ten – po raz drugi w swej karierze – zakończył w glorii wicemistrza Polski. W rok później zapisał się z kolei w historii zagłębiowskiego piłkarstwa jako autor pierwszej bramki strzelonej na Stadionie Ludowym (21 października 1956 roku w meczu przeciwko „Gwardii" Bydgoszcz). Świetna gra Uznańskiego nie uszła uwadze selekcjonerów drużyn narodowych. W 1956 roku trzykrotnie przywdziewał on biało-czerwoną koszulkę, uczestnicząc w oficjalnych meczach międzypaństwowych z Węgrami, NRD i Norwegią. Do tego bilansu należy doliczyć 3 występy w meczach kadry „B" (1956-1957). Mimo zaawansowanego, jak na sportowca, wieku Uznański kolekcjonował piłkarskie laury również w pierwszych latach kolejnej dekady. W jego dorobku znalazły się dwa złote medale za zdobycie Pucharu Polski (1962, 1963) i srebro za kolejne wicemistrzostwo ligi (1964). Grał także w rozgrywkach Pucharu Lata (1963) oraz Amerykańskiej Interligi (1964). Po zakończeniu kariery sportowej Czesław Uznański próbował sił w pracy trenerskiej. Prowadził m.in. przez pewien czas pierwszą drużynę GKS „Zagłębie". Jako ciekawostkę należy nadmienić, iż 20 listopada 1955 roku na Stadionie „Stali" przy Alei Mireckiego w meczu „Stal" Sosnowiec – CWKS Warszawa, Czesław Uznański już w 30 sekundzie meczu zdobył gola dla Sosnowiczan, który dawał drużynie „Stali" pierwsze Mistrzostwo Polski. Niestety, trwało to zaledwie 13 minut. Wyrównał w 14 minucie meczu Lucjan Brychczy i mecz ten zakończył się remisem 1-1, co spowodowało, iż tytuł pojechał do stolicy, jako pierwszy w historii klubu z Warszawy. Czesław "PREZES" Uznański zmarł w marcu 2014 roku, zostanie pochowany na Cmentarzu przy Al. Mireckiego w Sosnowcu 21 marca 2014 r.

Roman Bazan
Roman Bazan - (www.zaglebie.sosnowiec.pl)Czołowy stoper w kraju, przez wiele lat będący podporą Zagłębia i reprezentacji Polski. Urodził się 19 sierpnia 1938 roku w Chorzowie. Swoją piłkarską karierę zaczynał w chorzowskim Starcie, z którym w 1955 roku wywalczył tytuł mistrza Polski w kategorii wiekowej juniorów. Trzy lata później trafił do sosnowieckiej Stali. Po epizodzie w wojskowym klubie Śląsk Wrocław powrócił do Sosnowca i odtąd przez wiele lat miał kierować poczynaniami linii defensywnej pierwszej drużyny Zagłębia. W drużynie tej rozegrał 304 spotkania w ekstraklasie, trzykrotnie sięgając po tytuł wicemistrza kraju (1964, 1967, 1972). Miał swój niepodważalny udział w wielkich sukcesach międzynarodowych sosnowieckiej jedenastki, zdobyciu Pucharu Interligi Amerykańskiej (1964) oraz awansie do półfinału Pucharu Lata (1967). Od 1973 r. Bazan kontynuował swą karierę we Francji. Osobny rozdział stanowi kariera reprezentacyjna Romana Bazana. Bronił on barw naszego kraju w meczach drugiej i pierwszej reprezentacji Polski. W latach 1963-1968 wystąpił 21 razy w oficjalnych spotkaniach międzypaństwowych. 4 września 1963 r. w rozgrywanym na stadionie Pogoni Szczecin meczu z Norwegią, Bazan dwukrotnie zmusił do kapitulacji bramkarza zespołu gości, Andersena. Przyczynił się w ten sposób do najwyższego (9-0) zwycięstwa w całych dotychczasowych dziejach polskiej drużyny narodowej.

Józef Gałeczka
Józef Gałeczka - (www.zaglebie.sosnowiec.pl)Jeden z najlepszych pomocników i strzelców Zagłębia. Mimo mikrej postury najwięcej trafiał głową! Urodził się 28 lutego 1939 roku w Gliwicach. Należał on do grona Ślązaków, którzy współtworzyli potęgę GKS Zagłębie w latach 60-tych i 70-tych ubiegłego wieku. W barwach sosnowieckiego klubu ten utalentowany napastnik zadebiutował w roku 1962. Miał już wówczas za sobą występy w Unii Ligota Zabrska, Piaście Gliwice oraz Polonii Sydney, a także w narodowych reprezentacjach juniorów i młodzieżowej. Występując na pozycji skrzydłowego Gałeczka miał znaczący udział w zdobyciu przez sosnowiecką drużynę trzech tytułów wicemistrza Polski (1964, 1967, 1972). Do listy jego osiągnięć doliczyć trzeba także dwa złote medale za zwycięstwo w Pucharze Polski (1962, 1963), zdobycie Pucharu Interligi Amerykańskiej (1964) oraz awans do półfinału Pucharu Lata (1967). W sezonie 1963/1964 Józef Gałeczka wywalczył wspólnie z Lucjanem Brychczym (Legia) i Jerzym Wilimem (Szombierki) tytuł króla strzelców ekstraklasy. Jednocześnie zajął on drugie miejsce w klasyfikacji Złote Buty, wyprzedzony tylko przez Ernesta Pola. W latach 1962-1966 ten czołowy polski napastnik był etatowym reprezentantem kraju. Zaliczył w sumie 18 występów w oficjalnych meczach międzypaństwowych, strzelając w nich 5 bramek. Rywalizował na boisku między innymi ze sławnymi Brazylijczykami: Bellinim, Orlando, Tostao, Jairzinho, Djalma Santosem, Garrinchą i Pelem. Józef Gałeczka zanotował na swym koncie również wybitne osiągnięcia w pracy trenerskiej. W latach 1977-1978 doprowadził on dwukrotnie ekipę Zagłębia do pierwszego miejsca w rozgrywkach Pucharu Polski. Tym samym stał się jedyną osobą, która miała udział we wszystkich czterech triumfach sosnowieckiego klubu w tych prestiżowych rozgrywkach.

Andrzej Jarosik
Andrzej JarosikUrodził się 26 listopada 1944 roku w Sosnowcu. Piłkarzem Stali Sosnowiec został w wieku lat czternastu. Szybko na swym koncie zanotował pierwsze znaczące osiągnięcia. Byłczłonkiem prowadzonej przez Waldemara Torbusa reprezentacji okręgowej juniorów Zagłębia Dąbrowskiego, która w 1962 roku zwyciężyła w ogólnopolskich rozgrywkach o Puchar im. Jerzego Michałowicza. Rok później, wraz z partnerami z drużyny GKS Zagłębie Sosnowiec, wywalczył z kolei drugie miejsce w klubowych mistrzostwach Polski juniorów. Dobra postawa Jarosika zaowocowała wielokrotnymi powołaniami do reprezentacji Polski w młodszych kategoriach wiekowych. M. in. w kwietniu 1962 r. wziął on udział w XV Turnieju UEFA juniorów w Rumunii. Naturalną konsekwencją czynionych przez Jarosika postępów był jego awans do pierwszej drużyny futbolowej sosnowieckiego Zagłębia. Nastąpiło to w roku 1963. Odtąd przez kolejnych jedenaście lat miał on należeć do filarów jedenastki ze Stadionu Ludowego, walnie przyczyniając się do jej wielkich sukcesów, zarówno w kraju jak i w rywalizacji międzynarodowej. W 262 spotkaniach ligowych strzelił dla Zagłębia 113 goli. Andrzej Jarosik był etatowym reprezentantem Śląska, powoływano go także do olimpijskiej, drugiej i pierwszej reprezentacji Polski. W tej ostatniej zadebiutował 16 maja 1965 r., w meczu przeciwko Bułgarii w Krakowie. Do 1972 r. wystąpił ogółem w 25 oficjalnych spotkaniach międzypaństwowych, strzelając w nich 11 bramek. Po jego uderzeniach kapitulowali m.in. bramkarze narodowych zespołów Rumunii, Irlandii i Holandii. 9 czerwca 1968 r. trzykrotnie posłał piłkę do siatki w wyjazdowym meczu z Norwegią w Oslo, przyczyniając się do efektownego zwycięstwa biało-czerwonych 6-1. Za jego najlepszy występ w reprezentacji Polski uchodzi jednak powszechnie mecz z Bułgarią, rozegrany 9 listopada 1969 r. na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata. Zdobył dwa z trzech strzelonych tego dnia przez Polsków goli. Jarosik również wystąpił w eliminacjach oraz w drużynie występującej na Olimpiadzie w Monachium w 1972 roku, zdobył tam złoty medal. Od 1974 do 1979 r. Jarosik kontynuował karierę zawodniczą za granicą, broniąc barw francuskich klubów: Racingu Strasburg oraz Sportingu Tulon. Kresem jego kariery była poważna kontuzja, której uległ w starciu ze słynnym obrońca reprezentacji Francji - Mariusem Tresorem. Złoty medal olimpijski (1972), trzy tytuły wicemistrza Polski (1964, 1967, 1972), drugie miejsce w rozgrywkach Pucharu Polski (1971), dwie korony króla strzelców ekstraklasy (1970, 1971), mistrzostwo amerykańskiej Interligi (1964), półfinał Pucharu Lata (1967), rekord klubowy GKS Zagłębie pod względem ilości zdobytych w meczach pierwszej ligi i w oficjalnych spotkaniach międzypaństwowych bramek. To tylko najważniejsze z imponująco długiej listy sportowych sukcesów Andrzeja Jarosika. Wyliczankę tę można ciągnąć zresztą dłużej i wspomnieć również o trzech tytułach wicekróla strzelców ligi (1965, 1967, 1968), srebrnym medalu mistrzostw Polski juniorów (1963), zwycięstwie w klasyfikacji "Złote buty" prowadzonej przez redakcję katowickiego "Sportu" w celu wyłonienia najlepszego gracza ekstraklasy (1970), czy też o drugim miejscu w plebiscycie kibiców na Piłkarza Roku (1966).

Włodzimierz Mazur
Włodzimierz Mazur - (www.zaglebie.sosnowiec.pl)Urodził się 18 kwietnia 1954 roku w Opatowie. Swoją przygodę z piłką nożną rozpoczął w podsosnowieckim Kazimierzu (obecnie dzielnica Sosnowca), gdzie pod okiem trenera Barglika tajniki piłkarskiego rzemiosła poznawali juniorzy miejscowego Górnika. Później bronił on barw Zagłębia Sosnowiec, Stade Rennais FC oraz Górnika Wojkowice. Największe sukcesy odnosił w okresie gry w pierwszoligowym GKS Zagłębie. W latach 1977-1978 dwukrotnie z rzędu wywalczył wraz z kolegami Puchar Polski. Z kolei rozgrywki mistrzowskie sezonu 1976/1977 ukończył z tytułem króla strzelców ekstraklasy mając w dorobku 17 zdobytych bramek. Udane występy Mazur notował też na arenie międzynarodowej. Grał w Pucharze Lata i Pucharze Zdobywców Pucharów, otrzymywał nominacje do młodzieżowej, drugiej i pierwszej reprezentacji Polski. W latach 1976-1982 uczestniczył w 23 oficjalnych spotkaniach międzypaństwowych, strzelając 3 bramki. Rozgłos przyniosła mu bramka strzelona z rzutu karnego w trakcie spotkania z Holandią, rozegranego 2 maja 1979 r. na Stadionie Śląskim w Chorzowie w ramach eliminacji do Mistrzostw Europy. Dwa lata wcześniej w meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Świata pokonał z kolei bramkarza drużyny narodowej Cypru Georgiosa Panjiarosa. Po zakończeniu kariery sportowej Włodzimierz Mazur zatrudniony został jako szkoleniowiec drużyny piłkarskiej Górnika Sosnowiec. Nie dane mu jednak niestety było odnieść na tym polu wielkich sukcesów. Zmarł bowiem w 1988 r., w wieku zaledwie 36 lat. Dla uczczenia jego pamięci od 1996 r. odbywa się corocznie Memoriał im. Włodzimierza Mazura, będący jednocześnie Halowymi Mistrzostwami Zagłębia Dąbrowskiego w piłce nożnej. Włodzimierz Mazur zaliczył również występ na Mundialu, w drużynie reprezentacyjnej prowadzonej przez Jacka Gmocha, w 1978 r. odbywającym się w Argentynie. W meczu 2 rundy z gospodarzem mistrzostw Włodzimierz Mazur wszedł na boisko w 65 minucie spotkania. Choć cały występ ograniczył się do 25 minut spędzonych na boisku to udział w najważniejszej futbolowej imprezie świata stanowił bez wątpienia ukoronowanie długiej i obfitującej w spektakularne momenty kariery sportowej tego urodzonego w Opatowie zawodnika. Włodzimierz Mazur rozegrał w Zagłębiu 282 mecze w ekstraklasie, zdobywając przy tym 79 bramek.

Jan Urban
Jan Urban - (www.zaglebie.sosnowiec.pl)Urodził się 14 maja 1962 w Jaworznie. Pierwszym klubem Jana Urbana była „Victoria" Jaworzno, którego członkiem został w wieku lat jedenastu. Skala jego niepospolitego talentu objawiła się dość wcześnie (m.in. pewnego razu w finale międzyszkolnych rozgrywek piłkarskich o tytuł mistrza miasta strzelił pięć bramek, walnie przyczyniając się do zwycięstwa swojego zespołu). W 1981 roku na jedno z rozgrywanych przez „Victorię" spotkań przybyli dwaj działacze „Zagłębia" – Eugeniusz Schmidt i Józef Gałeczka. Umiejętności 19-letniego wówczas Urbana niezwykle im zaimponowały. Odtąd wydarzenia potoczyły się bardzo szybko. Wystarczył kilka dni na załatwienie wszelkich formalności związanych z transferem tego utalentowanego zawodnika do Sosnowca. Zdążył on raptem dwukrotnie wystąpić w pierwszej drużynie „Zagłębia", gdy powołanie do reprezentacji Polski juniorów wysłał mu trener Waldemar Otrębski. Dobrym występem w meczu sparingowym z Rumunią (15 września 1981 r. w Suwałkach) Jan Urban wywalczył sobie miejsce w ekipie udającej się do Australii na III Mistrzostwa Świata juniorów. Choć w drużynie tej występowali tak znani później piłkarze, jak m.in. Wandzik, Wdowczyk, Kaczmarek, Pękala, Rzepka, Tarasiewicz czy Dziekanowski, wyprawa na Antypody zakończyła się niepowodzeniem. Polacy przegrali wówczas z Katarem (0-1) i Urugwajem (0-1) oraz pokonali USA (4-0), kończąc swój udział w turnieju na rundzie eliminacyjnej. Urban zagrał we wszystkich trzech wspomnianych meczach. Wychowanek jaworznickiej „Victorii" był najlepszym zawodnikiem drużyny piłkarskiej „Zagłębia" w pierwszej połowie lat 80-tych ubiegłego wieku. Szczególnie udany okazał się dla niego sezon 1984/1985. Zajął on wówczas 2 miejsce w klasyfikacji „Złote Buty", a na liście najskuteczniejszych strzelców ekstraklasy zdołali go wyprzedzić tylko Leszek Iwanicki i Mirosław Okoński. 6 lutego 1985 roku w meksykańskim mieście Queretaro Urban zadebiutował w pierwszej reprezentacji, zastępując w 79 minucie meczu Polska – Bułgaria słynnego Andrzeja Buncola. Nic dziwnego zatem, że o pozyskanie zawodnika „Zagłębia" zaczęły się starać najlepsze kluby polskiej ekstraklasy. Początkowo wydawało się, że wzmocni drużynę poznańskiego „Lecha", ostatecznie jednak przeniósł się do zespołu mistrza Polski – „Górnika" Zabrze. W 1986 roku znalazł się w prowadzonej przez Antoniego Piechniczka reprezentacji Polski, udającej się na XIII Mistrzostwa Świata w Meksyku. Był tam podstawowym graczem, uczestnicząc w spotkaniach z Marokiem (0-0), Portugalią (1-0), Anglią (0-3) i Brazylią (0-4). Od 1989 roku Urban kontynuował swoja karierę poza granicami Polski. Bronił barw „Osasuny" Pampeluna, „Realu" Valladolid, CD Toledo i VfL Oldenburg. Europejską sławę przyniósł mu u schyłku 1990 roku mecz na słynnym madryckim Santiago Bernabeu, kiedy to poprowadził swych kolegów z Osasuny do wspaniałego zwycięstwa nad „Realem" 4-0, trzykrotnie wpisując się na listę strzelców i raz wypracowując gola. W 1998 roku Urban powrócił do Polski i przed zakończeniem piłkarskiej kariery rozegrał w „Górniku" kilkanaście spotkań. W jego dorobku, zarówno w Polsce jak i poza granicami, jest 426 meczów na szczeblu ekstraklasy, w których zdobył 126 bramek. W reprezentacji Polski Jan Urban wystąpił 57 razy (w tym 7 będąc piłkarzem „Zagłębia"), strzelając w nich 7 goli. Po zakończeniu kariery piłkarskiej zajął się szkoleniem młodzieży w Osasunie. W sezonie 2005/2006 Jan Urban był trenerem rezerw klubu z Pampeluny. 4 czerwca 2007 został trenerem Legii Warszawa. Przed finałami Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2008 w Austrii i Szwajcarii dołączył do sztabu szkoleniowego polskiej reprezentacji, jako jeden z asystentów trenera Leo Beenhakkera. Jest uznawany za jednego z najlepszych obecnie trenerów młodego pokolenia.

źródła:
- "Dzieje piłki nożnej mężczyzn w Sosnowcu" M. Ponczek, A. Fryc - Sosnowiec, 2006;
- Wikipedia, wolna encyklopedia
- www.zaglebie.sosnowiec.pl
- archiwum Zagłębia Sosnowiec


  • Podziel się tą informacją:


Fotogalerie
Najnowsze galerie
Zobacz więcej
Wideo
Najnowsze filmy
Zobacz więcej
Bramki, asysty, kartki

I LIGA

BRAMKI:
3 - Kamil Biliński
2 - Ołeksij Bykow, Marek Fabry
1 - Kamil Bębenek, Sebastian Bonecki, Meik Karwot, Hubert Matynia, Adrian Troć, Joel Valencia, Marcel Ziemann, samobójcza (Patryk Procek, Podbeskidzie)

ASYSTY:
3 -
Kamil Biliński
2 - Juan Camara, Adrian Troć
1 - Ołeksij Bykow, Marek Fabry, Dean Guezen, Meik Karwot, Maksymilian Rozwandowicz, Nikodem Zielonka, Marcel Ziemann

ŻÓŁTE KARTKI:
6 -
Ołeksij Bykow, Dominik Jończy
4 -
Sebastian Bonecki, Vedran Dalić, Marek Fabry, Meik Karwot, Joel Valencia
2 - Kamil Biliński, Dean Guezen, Konrad Wrzesiński, Marcel Ziemann
1 - Patryk Caliński, Juan Camara, Ołeksij Dowhyj, Michał Janota, Mateusz Kos, Tymoteusz Klupś, Mateusz Machała, Antonio Pavić, William Remy, Artem Polarus, Maksymiian Rozwandowicz, Dominik Sokół, Artem Suchoćkyj, Adrian Troć, Łukasz Uchnast, Nikodem Zielonka


CZERWONE KARTKI:
1 - Marek Fabry, Marcel Ziemann


PUCHAR POLSKI

BRAMKI:
2 - Marek Fabry
1 - Kamil Bębenek, Dawid Ryndak

ASYSTY:
2 - Sebastian Bonecki
1 - Dawid Ryndak

ŻÓŁTE KARTKI:
1 - Kamil Bębenek, Sebastian Bonecki, Ołeksij Bykow, Marek Fabry, Mateusz Machała, Dawid Ryndak


IV LIGA - REZERWY

BRAMKI:
6 - Antoni Kulawiak
4 - Bartosz Paszczela
3 - Mikołaj Staniak
2 - Igor Dziedzic, Mateusz Machała, Hubert Matynia,
1 - Karol Adamiec, Marek Fabry, Tymoteusz Klupś, Kamil Lipka, Bartosz Martosz, Piotr Płuciennik, Paweł Szostek, Adrian Troć, Łukasz Uchnast, Kacper Wołowiec, Marcel Ziemann, samobójcza (Tymoteusz Trzepizur, Unia Rędziny)

PUCHAR POLSKI - REZERWY

BRAMKI:
3 - Jan Janosz, Bartosz Martosz, Bartosz Paszczela
1 - Szymon Celej, Igor Dziedzic, Antoni Kulawiak, Mateusz Mielczarek, Maksym Niemiec, Kacper Wołowiec, samobójcza (Adrian Czaplak, Ostoja Żelisławice)

Marek Fabry
Rozkład jazdy kibica 2024-04-01, 15:00Zagłębie Sosnowiec - GKS Katowice 2024-04-06, 15:00Bruk-Bet Termalica Nieciecza - Zagłębie Sosnowiec
© 1998 - 2024 100% Zagłębie Sosnowiec. All rights reserved. Serwis 100% Zagłębie Sosnowiec jest niezależnym serwisem informacyjnym o klubie piłkarskim Zagłębie Sosnowiec, prowadzonym przez kibiców Zagłębia. Herb Zagłębia oraz pozostałe znaki firmowe i towarowe użyte zostały wyłącznie w celach informacyjnych, są chronione prawem i zastrzeżone przez ich właścicieli. Redakcja | Mapa strony