Po meczu ze Stomilem można było się łudzić. Co prawda zakończył się tylko wyszarpanym w końcówce remisem, ale nie brakowało sytuacji. Gra skrzydeł i środka pola wyglądała przyzwoicie, nawet gra obronna była mocno chwalona. Nie do końca zwracaliśmy uwagę na niepokojące sygnały. Trener rywali mówił o tym, że mecz rozegrał się według jego scenariusza: Zagłębie grało swoje, bo rywale na to pozwolili. Sami zdobyli bramkę po jedynym celnym strzale w meczu i gdyby nie fatalna pomyłka ich napastnika we własnym polu karnym, wywieźliby z Sosnowca 3 punkty.

Skoro Stomil potrafił wykorzystać swoje atuty, to tym bardziej potrafiła to zrobić Sandecja, która ma ich zdecydowanie więcej. Agresja, pressing i wola zwycięstwa – to wystarczyło do rozbicia Zagłębia. I trudno byłoby mieć pretensje, gdyby sosnowiczanie przegrali odpowiadając tym samym. Niestety zawodnicy Zagłębia postanowili rywalom oddać mecz bez walki. W starciu ze zmotywowanym przeciwnikiem, sosnowiczanie wyglądali jak amatorzy z B-klasy, kopiący piłkę po pracy.

Problem w tym, że zawodnicy Zagłębia nie grają amatorsko. Występują w klubie z ponad stuletnią i tradycją i zarabiają bardzo dobre, jak na warunki tej ligi pieniądze. Do tego mogą się czuć jak pączki w maśle, sami zwalniając trenerów, którzy z jakichś względów im nie pasują. Co dają w zamian, widzieliśmy w sobotę. I nie był to jednorazowy przypadek, bo ten sam styl widzieliśmy już w meczu z Tychami.

Po Stomilu część mediów zaczęła już kreować renesans sosnowieckiej obrony i zbawcę w postaci Łukasza Bogusławskiego. Co prawda na prawej stronie Marcin Sierczyński został kilka razy ograny jak dziecko, a olsztynianom do remisu wystarczył jeden celny strzał, ale środek obrony wyglądał nieźle. Ten mit upadł w Nowym Sączu. Zmiana jednego zawodnika nie spowoduje, że cała formacja zacznie nagle grać dobrze. Mecz z Sandecją po raz kolejny pokazał całej lidze, że wystarczy mocniej nacisnąć, żeby defensywa Zagłębia pękła, a obrońcy zaczęli popełniać kompromitujące na tym poziomie błędy.

Żeby przy takiej postawie obrońców nie tracić zbyt wielu bramek, konieczne jest zaangażowanie i dobra dyspozycja środkowych pomocników. Tego zabrakło w Nowym Sączu. Łukasz Matusiak zaczął wiosnę gorzej niż źle. Sebastian Dudek, który po sytuacji z Mandryszem powinien walczyć za dwóch, żeby uzasadnić sens przedłużenia z nim kontraktu po takim numerze, pokazuje na razie, że rację miał Mandrysz sadzając go na ławce. Bez opanowania środka pola możemy też zapomnieć o największym atucie, czyli grze skrzydłami.

Obrona i pomoc wyglądają bardzo źle, natomiast ataku nie mamy w ogóle. Michał Fidziukiewicz jest cieniem zawodnika sprzed kontuzji, a Terence Makengo w ogóle nie przepracował okresu przygotowawczego i póki co jest trzymany pod kloszem. Trener Banasik wpadł więc na pomysł,  że zagramy bez klasycznego napastnika. Ten pomysł w dwóch pierwszych meczach zupełnie nie wypalił. Wojciech Łuczak zajmuje się przede wszystkim rozgrywaniem piłki, a z wbiegających w pole karne pomocników nie ma większego pożytku.

Być może Banasik rzeczywiście wybrał jedyne możliwe w tej sytuacji rozwiązanie, choć wydaje się, że w meczu ze Stomilem Fidziukiewicz wszedł na boisko zbyt późno. Trudno natomiast znaleźć usprawiedliwienie dla spóźnionych zmian w spotkaniu z Sandecją. Dudek i Matusiak powinni zejść z boiska już w przerwie, tymczasem trener zaczął reagować dopiero po stracie trzeciej bramki, kiedy było już po meczu. Kontrowersje wzbudza również pominięcie w wyjściowej jedenastce Konrada Michalaka. Trudno było liczyć na to, że Robert Bartczak zaprezentuje się lepiej niż jeden z najjaśniejszych punktów meczu ze Stomilem.

Początek wiosny niemal pod każdym względem wydaje się fatalny. Defensywa prezentuje poziom do jakiego nas przyzwyczaiła, a jednocześnie straciliśmy wszystkie atuty ofensywne. Czas pokaże, czy zawodnicy odpowiedzą na ten kryzys zaangażowaniem, a trenerowi Banasikowi uda się niezwykle trudna sztuka stworzenia z tego co ma drużyny zdolnej do walki o awans.